Środowisko życia
Wydra jest gatunkiem ściśle związanym z różnego typu środowiskami wodnymi. W obrębie swego areału występowania w Palearktyce wydra zasiedla różnorodne typy siedlisk: rzeki, strumienie, potoki i kanały melioracyjne, jeziora, stawy i glinianki czy wybrzeża morskie. Mogą to być cieki i zbiorniki wodne o zalesionych brzegach jak i całkowicie pozbawione drzew i krzewów leżące na obszarach rolniczych bądź w obrębie dużych miast. Obecnie nie należą do rzadkości obserwacje wydry w centrach największych Polskich miast, takich jak Warszawa, Kraków, Wrocław czy Poznań. Obecność gatunku w tak różnorodnych i skrajnie różnych siedliskach jak wybrzeża morskie i miejskie odcinki rzek, dowodzi jej plastyczności. Zazwyczaj kojarzymy wydrę z rozległymi nizinnymi rzekami i innymi nadwodnymi biotopami. Tymczasem zasiedla ona również z powodzeniem obszary górskie dochodząc do wysokości 1700-2000 m n.p.m. w Pirenejach czy ponad 4000 w paśmie Himalajów.
Wybiórczość siedliskowa
Zazwyczaj przydatność siedlisk dla wydry oceniano w oparciu o stopień ich naturalności czy przekształcenia, a więc pokrycia roślinnością brzegów, stopień zanieczyszczenia wód, szerokość cieków wodnych i ich głębokość itp. (Kemens i Demeter 1995, Durbin 1998, Brzeziński i in. 1996, Ottino & Giller 2004). Brak jednak zgodności co do znaczenia niektórych czynników, takich jak rodzaj roślinności nadbrzeżnej i stopień pokrycia roślinnością drzewiastą, warunki klimatyczne i utrzymywanie się pokrywy lodowej czy też penetracja przez ludzi. Od pewnego czasu coraz więcej autorów wykazuje natomiast istotny udział czynnika jakim jest dostępność i obfitość pokarmu w środowisku na obecność wydry (Kruuk 2008, Ruiz-Olmo 1998, Kruuk i in. 1998).
Z punktu widzenia gatunku eurotypwego (generalisty) jakim jest wydra, analizując preferencje środowiskowe gatunku należy rozróżnić siedliska preferowane (optymalne) i siedliska marginalne (suboptymalne). Pierwsze z nich zasiedlane są przez wydrę niezależnie od jej liczebności i zagęszczenia, podczas gdy drugi rodzaj siedlisk zajmowany jest przy wysokich zagęszczeniach populacji (Romanowski 2006). Analiza badań prowadzonych w Polsce i Wielkiej Brytanii w trakcie rekolonizacji obszaru przez wydrę wykazała, że siedliska suboptymalne zasiedlane są w momencie wysycenia się biotopów optymalnych. Stąd też, przy obecnym szybkim wzroście populacji wydry w Polsce i wielu europejskich krajach, coraz częściej stwierdza się obecność wydry w środowiskach, które dotychczas były uznawane za nieodpowiednie (takich jak uregulowane i pozbawione nadbrzeżnej roślinności drzewiastej odcinki rzek, nierzadko w bezpośrednim sąsiedztwie zabudowań czy niewielkie rowy i kanały melioracyjne na obszarach rolniczych). Wykazanie zależności pomiędzy wybiórczością (preferencją) środowiskową a zagęszczeniem osobników tłumaczy wspomniane wcześniej, odmienne wyniki uzyskiwane w poszczególnych krajach, odnośnie znaczenia poszczególnych elementów środowiska dla obecności wydr.
